در هستی شناسی ایرانی آدمی « بنده ی خدا» نیست!  « دستیار خدا» در کار آفرینش است.

خویشکاری آدمی این نیست که شبانه روز پیشانی بر خاک بساید و رو به نا کجا آبادی که نمی داند کجاست، زانو بر زمین زند. خویشکاری آدمی این است که با کار و کوشش ، در پرتو خِرَد و اندیشه ی نیک زمین را جشنگاهی بسازد برای خود و برای آب و خاک و گیاه و جانور .

در راستای چنین بینشی بود که نیاکان فرمند ما جشن در پی جشن می ساختند تا بنیروی شادی بر سپاهِ اهریمن چیره گردند.

جشن های سالانه مانند نوروز و مهرگان-  جشنهای ماهانه مانند: فروردینگان، اریبهشتگان و… جشن های آب مانند آب پاشان و آبانگان، جشنهای آتش مانند جشن سده وجش سوری، گهنبارهای شش گانه، و جشن های پراکنده  پدید آمدند تا ایرانیان بنیروی شادی «بنیاد  لشکر غم را براندازند».

این بخش از فرهنگستان جهانی کورش بزرگ دانشنامه ی کلان جشنهای ایران است